Bardzo zaangażowane politycznie kino. To zaangażowanie i chęć przekazania reszcie świata działalności Irlandzkiej Armii Republikańskiej (IRA) - od jej powstania i działalności partyzanckiej w wyniku zwiększającej się stacjonujacej liczby wojsk brytyjskich w Irlandii, aż do podziału w szeregach formacji na fundamentalistów (niezgodnych na cześciowe odzyskanie niepodległości i przyrzeczenie wierności królowi Angielskiemu) oraz zwolenników Traktatu przerywającego krwawą wojnę - zdominowało całkowicie artystyczny rdzeń filmu, który pozostawia wiele do życzenia. Tu przede wszystkim liczy się historia ludzi zamieszkujących tamten niespokojny czas. Poprzez losy ciemiężonych jednostek z wielkimi ideami próbujących zmienić otaczającą rzeczywistość, wprowadzić wolność, równość i sprawiedliwość Loach ukazuje kruchość nie idei ale podejścia tychże osób odpowiedzialnych za ich realizacje, przekształcających w zależności od coraz wyższego punktu widzenia, zachłyśniętych zdobytą władzą i wywalczonymi stanowiskami, oderwanych od najważniejszych i najprostszych, najbliższych życiu dyrektyw - w tym wypadku dobra społecznego. Robi to w sposób prosty i wyrazisty. Nie ma tu miejsca na niedomówienia i niuanse. Z tego względu film powinnien być obowiązkowo pokazywany w szkołach (chociaż można się obawiać, że nauczyciele uznają, iż film opowiadający o mechanizmach bojówkarzy irlandzkich w latach 20. XX wieku, będzie niezrozumiały na młodego Polaka).

Podobnie jak nagrodzony Złotą Palmą w 2002 roku "Pianista" Polańskiego, "Buszujący w jęczmieniu" to film potrzebny, którego głownym założeniem jest rozliczenie się z przeszłością i wystawienie pomnika bojownikom oraz ofiarom walk niepodległościowym w Irlandii ciągnących się przez cały wiek XX. Jednakże na tym tle film Polańskiego, opisując losy Władysława Szpilmana, urasta do rangi poetyckiego, gdy film Loacha to zaledwie dobre, ale proste, konsekwentnie i przejrzyście (kosztem rysów psychologicznych głównych bojowników-braci) prowadzone kino polityczne ze społeczeństwem w roli głównej.